27.9.13

the dark side of the music vol.2

αυτό θα είναι απλό, λιτό και απέριτο.

πολλά είχα, και έχω στο μυαλό μου,
είναι κάτι τόσο γενικό άλλωστε, που μου δίνει απίστευτη ελευθερία..
εδώ δεν θα τολμήσω να αναφέρω κάτι άλλο πέρα από αυτό.
ιεροσυλία.



and with her came the birds.

δεν ξέρω αν με έχει συγκλονήσει έτσι εύκολα άλλος δίσκος.
δεν ήμουν ιδιαίτερα εξοικειωμένος και με τον συγκεκριμένο ήχο τότε,
από τις πρώτες μου επαφές με το είδος,
και ηρθε ο bro να με στείλει βόλτα από εκείνες τις καλές,
που ακόμα και σήμερα όταν τις σκέφτεσαι, ζαλίζεσαι.

"Night falls, silence takes a grip. Guilt I retrieved, a burning will to die.
I need this to be over before I am bleeding dry.
Somewhere along the highway these tracks must end.
I pass a crowd on my way to the house on the hill.
Dead man with pitchfork arms tells me all that he knows.
Leave me here for the crows.

In the fall She came back, and with her the birds."


είναι αυτό που δεν μπορείς να ακούσεις ένα τραγούδι μόνο του,
πρέπει να ακολουθήσει το επόμενο, αφού στο μυαλό σου ήδη παίζει η εισαγωγή,
ποτέ δεν υπήρξε αλλαγή τραγουδιού στην καρδιά σου, το ξέρεις,
δεν είναι playlist, είναι μέρος μίας ιστορίας.

"A concept album, it revolves around the motif of male loneliness."

μία απίστευτη ιστορία,
που ξετυλίγεται με τέτοια δύναμη, σε παρασέρνει,
αφού λογικά κάτι στενάχωρο σε έφερε δίπλα της,
δεν θα σε αφήσει μέχρι να νιώσεις κάτι που μόνο το jane doe βγάζει σε μένα,
μία απόλυτη συμμετρία δύναμης και αδυναμίας,
εκείνο το σημείο που αισθάνεσαι ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα,
αλλά δεν βρίσκεις κάποιο λόγο να το κάνεις.

"The sun, the light in your eyes, trapped me in a cage.
When you saw me, you saw yourself.
We were the ones that marched and fell."

αυτός ο δίσκος λοιπόν,
είναι ο λόγος που μέσα μου οι cult of luna είναι μεγαλύτερη μπάντα από τους isis.
οι col έχουν αυτό το υποκειμενικό που έχω συνδεθεί,
οι isis το μουσικό, και προφανώς είμαστε με το συναίσθημα εδώ.

είναι πραγματικά δύσκολο να παραθέτω στίχους,
είναι τόσοι πολλοί, είναι τόσο καλοί, που κάτι αφήνω πίσω πάντα..

"Watching you sleep, but I know that your heart has grown cold.
Let me dream if only for tonight, that we leave together in the first morning light."

7 τραγούδια που με έχουν ταξιδέψει πολλά βράδια,
πολλές στιγμές που μπορούσα να πω "i was lost, but not alone".
βαρύ, ασήκωτο αλλά όχι μουσικά,
στιχουργικά και ατμοσφαιρικά.
ελάχιστες στιγμές είναι πιο δυνατές από τις κιθάρες του dim,
αλλά και τόσο καθαρές ταυτόχρονα.

και για να μην το ξεχάσω,
ο δίσκος κλείνει με το dark city, dead man.
απαράδεκτο. τραγικό. τέλειο. ονειρικό.

εκεί που τελειώνει το προηγούμενο,
και αρχίζει αυτός ο επαναλαμβανόμενος ήχος,
εκείνος που συνεχίζει και μετά ρε,
εκεί ηρεμείς, ξέρεις τι έρχεται, και έρχεται και το "γνωστό" χαμόγελο.
επειδή έρχεται το τέλος.



επειδή μπορεί να υπήρχε,
αλλά έφυγε.
και όταν ξαναήρθε, ίσως να μην το κατάλαβες.
ίσως κάτι να ήταν διαφορετικό.

αυτό που θα είναι ίδιο πάντως,
είναι οι κινήσεις που θα κάνεις στο 3:25,
εκεί που ετοιμάζεται να "μπει", εκει που ανακτάς τις αισθήσεις σου.

"When the streetlights fade.
Warm rain like judgement descends.
Their voice numbs me.
Speaking words in a dead tongue.
I have walked a road that lead me back to you.
From a window our glances met.
My true colours I cannot hide.
The landscape has changed.
You don't recognise me.
These pictures slowly fade.
Memories wither, they are all gone.
Further down the steps get steeper.

You haunt me in my dreams.
I let go and fall deeper. This will be the end of me."


δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν την αλληλουχία αυτών των φράσεων,
δεν υπάρχουν νότες να σημειώσουν τον ήχο που δημιουργεί στο κεφάλι σου,
το μόνο ικανό, είναι η εικόνα που έχεις ήδη δημιουργήσει ακούγοντάς το.

σαν να βλέπεις του τίτλους τέλους,
αλλά να διαρκούν 56:55.
ένα μόνιμο τέλος, χωρίς αρχή.
this will be the end of me, που λέει και ο ποιητής.

ευχαριστώ ρε Κωστή.


21.9.13

the dark side of the music

είναι σκοτεινό, θα σε αρέσει..

μία φράση που σε άλλους μπορεί να προκαλέσει γέλιο,
σε άλλους περιέργεια.

αν ανήκετε στην ιστορική δεύτερη κατηγορία, αράξτε.

σήμερα μου ήρθε, εντελώς τυχαία,
να γράψω για αυτό που εγώ λέω βραδυνή (horror ίσως;;) μουσική.

για αυτό που δεν παίζει αν έχει ήλιο,
αυτό που θέλει σκοτάδι,
τουλάχιστον γύρω σου.
για εμάς που είναι και μέσα μας, ακόμα καλύτερα.

για να αποφύγω τις παρεξηγήσεις,
δεν γνωρίζω αν ο συγκεκριμένος όρος είναι υπαρκτός,
και όπως φαντάζεστε, δεν με ενδιαφέρει κιόλας.

δεν θα αναφερθώ στο occult κίνημα, δεν με απασχολεί,
και δεν θα αναφερθώ στους mercufyl fate/king diamond,
αφού ποτέ δεν με τράβηξε κάτι τέτοιο.
υπάρχει ο σεβασμός, απλά δεν ήρθε ποτέ το προσωπικό άκουσμα.
ποτέ δεν ξέρεις όμως.

στο δικό μου κεφάλι,
η παραπάνω μουσική είναι αρκετά συγκεκριμένη,
και αν θέλεις ετικέτες,
ίσως να βγάλεις άκρη αν δεις κάτι σε:
drone/dark ambient/sludge/noise/experimental/avant-garde.

είναι μεγάλο το πηγάδι που ανοίγω,
ευτυχώς στα δικά μου μάτια είναι πολύ συγκεκριμένο.
ίσως επειδή δεν ξέρω πολλά, ίσως επειδή το έχω κλείσει σε 4 τοίχους.

αν θα κατάφερνα να εξηγήσω γιατί το γράφω όλο αυτό τώρα,
θα σας πρότεινα να ακούσετε το παρακάτω,
ο λόγος που γίνονται όλα αυτά είναι το παρακάτω κομμάτι.


did you want to tell me to go to hell
did you want to tell me to say my prayers
when did i become your definition
did you want to tell me i'm wrong
it don't mean a thing at all
did you want to tell me to make my peace
did you want to tell me i'll never be

define me
deny me


there are all these well-wishers, well, idiots keeping score
and I would love to disappoint them

where are you I can't breathe
where will I go from here
what will I do without you in my life
someone give me a reason to live
I have a position open
its like this
you make me laugh
you make my life easier
you diminish my pain

erase the traces of scar tissue across my brain

(στο περίπου)

αυτό το κομμάτι, αυτό το album, που θυμήθηκα τυχαία όπως είπαμε,
είναι ένα είδος από μόνο του.
αυτή η ερμηνεία της jarboe, αυτοί οι στίχοι,
η μουσική, η ένταση, η ηρεμία, σε προκαλούν να αποξενωθείς.
σε βοηθάνε, έχω την εντύπωση, το κάνουν τόσο εύκολο..

δεν ξέρω αν κάποιος που παρακολουθούσε τους neurosis το 2003,
έβλεπε αυτό το έπος να έρχεται,
νομίζω όμως πως δεν ήταν κάτι αναμενόμενο.
όπως είναι και ολόκληρη η δισκογραφία τους βέβαια.
ποτέ δεν βάδισαν την πεπατημένη, πάντα ήθελαν να πάνε παρακάτω.

μην γελιόμαστε όμως, δεν είναι εύκολη μουσική.
δεν είναι συνηθισμένο το αφτί μας σε κάτι τέτοιο,
οπότε ας παραδεχτούμε ότι υπάρχει λίγο η έννοια του ντεμεκ οπαδού εδώ.

από την άλλη βέβαια, αυτοί υπάρχουν παντού,
οπότε ας κάνουμε ότι δεν τους βλέπουμε, έστω για λίγα λεπτά..

ανάλογη περίπτωση είναι οι ulver,
για τα δικά μου δεδομένα ξαναλέω για τελευταία φορα-το υπόσχομαι,
με την απίστευτη ηχητική αλλαγή που πραγματοποίησαν,
και τους ευχαριστούμε για αυτό.


























[Ulver (Norwegian for “wolves”) για εσένα που αναρωτιέσαι]
πλησιάζει τουλάχιστον επικίνδυνα την trip-hop,
αλλά ταυτόχρονα αυτό το σαξόφωνο σου δίνει λίγες ανάσες,
τις οποίες παίρνει πίσω το πιάνο,
και έρχεται αυτή η φωνή από το πουθενά να μας πει 

What's the meaning of this voyage?
To talk in a dream
So many bends and these years we've been together passed
And all this time she was tremendously excited
About everything she saw
Everything we had talked about
Every detail of every moment that had passed

Ready
One, two

πάτα το κουμπί και κλείσε το φως.
σε έναν ιδεατό κόσμο, το φως μάλλον θα έκλεινε μόνο του,
αλλά εδώ θέλει και λίγη προσπάθεια από εσένα. πάμε.
(το γύρισμα στο 6:50 είναι το τέλος.)



αν δεν το πήγαινα άφοβα πάντως, αντί για το παραπάνω κομμάτι ίσως και να έβαζα αυτό
(για εσένα που παίζεις και πιάνο φανατικέ αναγνώστη)


δεν δέχεται περιγραφή αυτό που συμβαίνει μετά το 4:30,
καλά τα λέει ο αποκάτω "satan listening to trip hop".

είναι άξιο λόγου πάντως το ότι αυτό το όλο,
είναι παρακλάδι, είναι τουλάχιστον μέρος, 
ανθρώπων που ακούνε metal.
ή τουλάχιστον, άκουγαν κάποτε.

δεν γνωρίζω αν είναι εξέλιξη, απωθυμένο, ξεπούλημα,
αυτό που ξέρω είναι ότι θα επανέλθω αρκετά γρήγορα εδώ.

we have unfinished business κύριε.


15.9.13

a mile high

αυτό και αν είναι περίεργο.

είπα να κάτσω, να μπω, πίνωντας τις τελευταίες γουλιές καφε,
και να δω τι σκατά έγραφα στο τελευταίο post.
και είδα κάτι ματωμένους αριθμούς να με κοιτάνε, σχεδόν δεν το πίστευα.

αυτό το άρχισα πριν από 3 χρόνια.
ρε πως περνάει ο καιρός, ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά.
φόβος και όρεξη, αυτά μου έχουν μείνει χαραγμένα σήμερα.

δεν είμαι άνθρωπος του βιβλίου, δεν θα το έλεγα αυτό για εμένα,
και δεν έχω ξαναπροσπαθήσει να γράψω κάτι,
πέρα από 10 χρόνια πριν, αλλά αυτά δεν τα είδε κανείς, τρελό θετικό για εμένα αυτό.

για την ακρίβεια,
θα έλεγα πως είμαι ο πλέον ακατάλληλος να τοποθετήσω με λέξεις κάποιες σκέψεις μου.
και εδώ είναι ο φόβος, ο οποίος υπάρχει ακόμα και σήμερα μέσα μου,
στα γραπτά μου, στις σκέψεις μου, στις πράξεις μου.

αλλά όπως λένε και οι zao, the fear is what keeps us here.
αφού δεν ήξερα πολλά, δεν ψάχτηκα,
και είπα να το κάνω όπως μου βγει, χωρίς κανόνα (είσαι μεγάλος),
χωρίς δεύτερες σκέψεις-αυτά είναι για τους φλώρους,
χωρίς την ικανότητα να αναπαράγω σωστά αυτό που θέλω.

και έφτασα σήμερα εδώ,
να έχω γράψει πολλά, ίσως περισσότερα από ό,τι θα έπρεπε,
να έχω μοιραστεί με αγνώστους αυτό που με πονάει, αυτό που με τρέφει,
αυτό που θέλω να διαβάσεις.
αυτό που θα καταλάβεις μόνο εσύ, και ίσως να ρίξεις ένα μικρό χαμόγελο,
για αυτό έγιναν πολλά.

έφτασα να έχω εύκολες τις σκιές μέσα μου,
αυτές δίπλα μου με σκοτώνουν,
έφτασα να εκτιμώ την συνοχή μίας πρότασης,
να βλέπω τα φανταστικά αβγά μίας κότας,
και να φτάνω σε ένα σημείο να μην τα αναφέρω εδώ,
αφού αυτός θα ήταν ο εύκολος δρόμος,
ένας δρόμος που ποτέ δεν αγάπησα όμως,
δεν υπάρχει καμία εξέλιξη εκεί,
απλά είναι ένας δρόμος, και τίποτα άλλο.

ναι, γράφω σαν να μιλάω,
informal καταστάσεις, αλλά έτσι έχω μάθει,
αυτό θεωρώ θετικό, έτσι θέλω να με συμπεριφέρονται,
αυτό κάνω, και αυτό θέλω να κάνουν. αντρικά.

αυτή η μη λογική συσχέτιση των λέξεων ξέρω από που πηγάζει,
αυτή η ανώμαλη σχέση μου με το enter δεν ξέρω ακόμα.

είναι αστείος ο αριθμός των post πάντως,
κάθε χρόνο βγάζω υπερδιπλάσια, καταντάει γελοίο.

προφανώς τελευταία είχα πολλά περισσότερα να πω,
δεν θα σχολιάσω την ποιότητα, γιατί αυτό εδώ είναι δικό μου,
και πολλές φορές συμβαίνει κάτι, επειδή έτσι.

από την άλλη βέβαια φοβάμαι και κάτι άλλο,
φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα.
ναι οκ, φοβάμαι να κάτσω να διαβάσω αυτά που έγραφα παλιά,
θα δω κάποιου είδους short film, και δεν ξέρω πως μπορεί να νιώσω.

ξαναγυρνώντας το νόμισμα από την άλλη,
είμαι περήφανος που το έκανα αυτό,
και φταις και εσύ για αυτό μήτσο,
δεν το έχω μετανιώσει ιδιαίτερα, πέρα από κάποια βασανιστικά δευτερόλεπτα,
τα οποία δεν έχω μετανιώσει επίσης.
η μετάνοια είναι μόνο από τον steven.

κάποιες φορές με τραβάει στον βούρκο,
κάποιες φορές με σώζει, αλλά είναι αγάπη,
δεν μπορείς να το ελέγχεις, είναι ανεμοστρόβιλος,
τον βλέπεις να έρχεται, και δεν σε νοιάζει, μπαίνεις με τις μπάντες και όπου σε βγάλει.
μάλλον θα σε πάρει βόλτα μαζί του,
αλλά πάντα υπάρχει η περίπτωση να μπεις τόσο βαθιά μέσα,
να φτάσεις στο μάτι, και εκεί θα έρθει η απόλυτη ηρεμία.
έτσι με έχουν πει τουλάχιστον..

έτσι αρχίσαμε και εμείς,
ανοίξαμε σαν φτερά, και μετά δεν ξέραμε τι έπρεπε να κάνουμε.

δεν είσαι προιόν μου,
δεν είσαι ιδιοκτησία μου,
εξελιχθήκαμε μαζί, και αυτό φαίνεται, δεν μπορεί να κρυφτεί.

το βέβαιο είναι ότι το ξέρω αυτό, το γνωρίζω,
και όταν θα χρειαστεί να σε τραβήξω, θα το κάνω,
δεν με νοιάζει αν θα με πάρεις κάτω μαζί σου, εγώ θα το κάνω.

δεν είναι σκόρπιες σκέψεις,
είναι αυτό που καταλαβαίνεις.

το θέμα είναι ότι δεν ξέρω σε ποια ερώτησή μου θα απαντούσες "ναι".

δεν με αγγίζει το γεγονός κάτι να είναι όπως παλιά,
θα ήταν τραγικό να θέλω κάτι να είναι όπως παλιά,
θέλω να με εξελίξεις πάλι, να με κάνεις να σε ψάχνω, να θέλω.

αυτά τα λέω σήμερα βέβαια, δεν ξέρω πως θα είναι αύριο.
έχει αλήθεια σημασία αυτό όμως...;;

baby.baby.baby.


6.9.13

stuck on you v3.0

so tonight i'm gonna rest my chemistry.

δεν ξέρω αν είναι η σωστή ώρα να αναπολώ,
υπάρχει "σωστή" άραγε,
αλλά τελευταία αυτό κάνω.

αφού πήρα απόφαση να πάω παρακάτω,
τώρα απλά κοιτάω το παρελθόν να με χαιρετάει χαμογελώντας.

πολλά καινούρια, πάρα πολλά,
σε βαθμό που ίσως χάσω την μπάλα.
ένα κλικ μακριά από το να αρχίσω να σε γουστάρω..

έτοιμος λοιπόν να πάω παρακάτω,
έρχονται οι interpol και κάνουν χαμό.

μέτρησα τι έπαιξε,
και τα έβαλα όλα κάτω, τώρα, τώρα που ακόμα βλέπω τις πληγές,
τώρα που ακόμα (σε) βλέπω.

η τελευταία φορά που είχα αισθανθεί άνθρωπος,
με την ουσιαστική σημασία της λέξης,
έχει λίγο καιρό. αλλά ήταν δυνατό αυτό που θυμάμαι.

και προφανώς είχε soundtrack, δεν γίνεται αλλιώς,
είναι στο dna..

με "αγάπη" λοιπόν..

I haven't slept for two days
I've bathed in nothing but sweat
And I've made hallways
Scenes for things to regret

My friends they come
And the lines they go by
Tonight I'm gonna rest my chemistry
Tonight I'm gonna rest my chemistry

I live my life over cocaine
Just a rage and three kinds of yes
And I've made stairways
Such scenes for things that I regret

Oh, those days in the sun
They bring a tear to my eye
Tonight I'm gonna rest my chemistry
Tonight I'm gonna rest my chemistry

But you're so young
You're so young, you look in my eyes
You're so young, so sweet, so surprised

So the sign says okay
Gotta take a ride
Just recline in the faraway
Gotta take some time to realize
That my friends they come
And the lines they go by
Tonight I'm gonna rest my chemistry
Tonight I'm gonna rest my chemistry

But you're so young
You're so young, you look in my eyes
You're so young, so sweet, so surprised
You look so young like a daisy in my lazy eyes







είναι πολλά, ευτυχώς δεν είναι ένα,
δεν θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω αλλιώς.

είναι το βράδυ, είναι το ότι είμαι μόνος,
είναι ότι οδηγάω, είναι ότι επιτέλους κάτι έκανα,
είσαι εσύ, που είσαι εσύ, και είμαι και εγώ,
που αυτός είμαι εγώ, και ίσως να χαίρομαι λίγο παραπάνω.

έχει λίγες μέρες που ξανάπεσα,
που ξαναείδα την ταινία, λίγο διαφορετικά,
αλλά το ενδιαφέρον υπήρχε, δεν χάθηκε.

αυτό το τραγούδι ήταν εκεί λοιπόν,
και προφανώς με θυμάμαι να οδηγάω,
να προσπαθώ να κάνω air-drumming,
να φωνάζω τα στιχάκια,
ασχέτως αν τότε δεν ταίριαζαν με την περίσταση.
αυτό ήθελα όμως, αυτό με γέμιζε,
και αυτό έκανα.

σήμερα που ξαναέρχεται η χαρά,
σήμερα ήθελα να το θυμηθώ.

δεν ήσουν εκεί, δεν έχω απάντηση για αυτό, όχι σήμερα,
αλλά ευτυχώς ήμουν εγώ εκεί, και ήμουν όπως τότε.
θυμάμαι τον .. "οργασμό" που μάλλον είχα στο βλέμμα
όταν τραγουδούσα τις δύο πρώτες σειρές.
λες και ήξερα.

and i've made hallways; scenes for things to regret

το προσπαθώ και αυτό,
είμαι σε καλό σημείο,
το μεγαλείο είναι παντού βέβαια,
έτσι όπως περιγράφει το παρελθόν,
με αυτήν την φανταστική παρομοίωση,
είναι απλά απίθανο να μην δεις τον εαυτό σου μέσα.
σήμερα. σήμερα όμως, όχι χθες. προφανώς όχι αύριο.

μέχρι και εκείνο το post-rock/solo σημείο στις κιθάρες,
έρχεται και δένει τόσο φυσιολογικά,
που υπό άλλες συνθήκες θα κατσούφιαζες,
αλλά τώρα είναι η λύτρωση η ίδια,
έξω από δομές, έξω από πρέπει.

κάτι τέτοιο θα γίνει και τώρα μικρή μου,
αφού το είπαμε, όλα αλλάζουν..